Rozdział 28 "Szpital"

AMANDA'S POV

Usiadłam na fotelu pasażera i jakimś cudem powstrzymałam się od płaczu. Najprawdopodobniej dlatego, że wyczerpałam cały zapas łez. Harry ciągle skupiał się na drodze, ale co jakiś czas spoglądał na mnie.

-Harry wszystko ze mną w porządku. Nie musisz ciągle szukać mnie wzrokiem, nie zniknę za chwilę- wymamrotałam

Nie odpowiedział nic tylko jechał w dół drogi. Ciągle pamiętaliśmy o tym, że Liam i Zayn szukają nas i szybko raczej nie odpuszczą. Nieobecnym wzrokiem wpatrywałam się w okno, oglądając wszystkie auta, które mijaliśmy.

-Jak myślisz, kiedy zobaczę Louisa podobnie?- Zapytałam nie odrywając wzroku od okna

-Nie wiem- odpowiedział zgodnie z prawdą

-Dobrze, że przynajmniej ty nie chcesz mi pomagać- wymamrotałam

-Przykro mi ale nie chcę kłamać, jeszcze byś się na mnie wkurzyła- powiedział

-Harry, naprawdę myślisz, że jestem dziwką, czy nie?- zapytałam odwracając się do kudłatego chłopca

-Cóż, w końcu tylko krzyczysz na mnie kiedy próbuję być miły...tak-powiedział

-Harry! Nie jestem żadną dziwką! Cały czas jestem zdenerwowana jeśli chodzi o Louisa, naprawdę nie chcę myśleć o niczym innym w tej chwili. Ja naprawdę za nim tęsknię, a nie było go tylko godzinę- powiedziałam cicho, a łzy po moich policzkach zaczęły spływać ponownie.

-Wiem kochanie, ale to nie jest nic w czym mogę ci pomóc- powiedział

-Powiedział mi żebym została z tobą, a on po mnie przyjedzie gdy zostanie wydany-powiedziałam

-Jasne! Dobrze, że jesteś już ze mną teraz musisz po prostu zostać- odparł

Chłopak zaczął mówić coś do mnie, ale ja go nie słuchałam, wzrokiem szukałam budynku z dala od autostrady. To był szpital.

-Harry zjedź tu i kieruj się do szpitala, teraz!- powiedziałam

-Dlaczego? Coś cię boli kochanie?- zapytał, z troską

-Co? Nie! Nic mi nie jest, po prostu jedź!- powiedziałam, praktycznie wykrzykując ostatnią część.

Chłopak szybko wjechał na szosę i po około minucie znaleźliśmy się przed szpitalem

-Dlaczego chciałaś tu przyjechać?-zapytał

Po prostu zignorowałam go i wysiadłam z auta. Pobiegłam w stronę drzwi do szpitala, a Harry udał się razem za mną. Podbiegłam do recepcji szpitalnej, a Harry ciągle kierował się za mną. Powiedziałam pani nazwisko osoby, której szukam, a ona podała mi numerek pokoju. Grzecznie podziękowałam jej i szybko pobiegłam w stronę windy. Harry wbiegł do metalowego pudła chwilę po mnie. Stałam tam z niepokojem, który wzrósł gdy winda zatrzymała się na pierwszym piętrze. Gdy tylko drzwi się otworzyły pobiegłam do pokoju 315. Wzięłam głęboki oddech, zanim otworzyłam kolejne drzwi.

Blond włosy chłopak podskoczył gwałtownie na hałas otwieranych drzwi. Na jego twarzy od razu pojawił się uśmiech. Na mojej w dalszym ciągu pozostał grymas. Podeszłam do niego. Harry wszedł do pokoju zamykając za nami drzwi.

-Amanda! Tęskniłem za tobą!- powiedział Niall ciągle się uśmiechając.

-Ja za tobą nie- Mruknęłam ze złością

-Czy zrobiłem coś nie tak?- zapytał zupełnie nieświadom mojej złości.

-Naprawdę nie pamiętasz?- zapytałam

Myślał przez chwilę zanim potrząsnął głową. Westchnęłam, a następnie wróciłam wzrokiem na niego leżącego na szpitalnym łóżku.

-Przez ciebie mój chłopak jest w więzieniu- powiedziałam

-Co? Nie, to nie ja. Zaraz, mówisz o Louisie?- zapytał

-Tak!-Odpowiedziałam. Jego uśmiech znikł gdy wypowiedziałam te słowa.

-Co z nami Amanda?- zapytał?

Wyciągnął rękę i lewym kciukiem pogłaskał mnie po policzku. Zepchnęłam jego dłoń ze złością.Chłopak wstał. Miał tylko złamaną rękę, ale to zapewne przez wstrząs mózgu został tu na obserwacjach.

-Byliśmy...niczym- powiedziałam patrząc na niego, a kiedy to zrobiłam łzy wypełniły moje oczy

-Nie możesz tego powiedzieć- szepnął, także Harry tego nie słyszał.

-Louis jest lepszy od ciebie, zawsze będzie- szepnęłam, a łzy spłynęły po moich policzkach

-Myślałem, że nie lubisz Louisa i chcesz od niego uciec- Wyszeptał kiedy ocierał moją łzę kciukiem

-Ja nie...-szepnęłam niepewna co mam powiedzieć

-Ja cię wciąż kocham, a ty?- zapytał

-Ja, ja, ja nie wiem- zaczęłam się jąkać.

-Może to pomoże ci zdecydował- wyszeptał i przyparł swoimi wargami do moich.

Zaczęłam oddawać pocałunek i owinęłam ramionami jego szyję. Chłopak nie pozostał dłużny i owinął mnie w talii swoją zdrową ręką. Ale nagle zdałam sobie sprawę co robię i zaczęłam go odpychać to jednak wiele  nie działało. Gwałtownie się odsunęłam i chłopak przestał mnie całować

-Puść mnie!- szepnęłam odpychając się od niego

-Ale Amanda...-zaczął

-Amanda nadchodzą!- Harry wrzasnął przerywając zdanie Nialla

Odsunęłam się od blondyna i podbiegłam w stronę lokatego, który ciągle wpatrywał się w okno. Rzeczywiście Zayn z Liamem wjeżdżali na parking, na nasze nieszczęście zaparkowali tak blisko Harry'ego jak tylko się dało.

-----------------------------------------------------------
Tak intensywnie to jeszcze chyba nigdy nie tłumaczyłyśmy :D

100KOMENTARZY=NOWY ROZDZIAŁ

OKOK trochę wypoczęłyśmy więc macie tylko 100 :) Trochę chyba się przeliczyłam xx Mimo wszystko mam nadzieję, że dobijecie. Komentowaliście mi, że nie podoba wam się pomysł z komentarzami więc z boku tworzę ankietę na ten temat XOXO
Nie wiem czy czytałyście mój komentarz pod ostatnim rozdziałem, ale chciałyśmy się z moją współtłumaczką podjąć tłumaczenia nowego opowiadania, co wy na to? :)